ေမာင္ႏွမအရင္းမဟုတ္ေပမယ့္
ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းစြာနဲ႔
ဒို႔ေတြခင္ မင္ ခဲ့ၾကဖူးတယ္…
လြမ္းစရာ့ဤေျမလႊာမွာ
ဘဝဆိုတဲ့ဘူတာရံုထဲ
မရဏ ရထားလာခ်ိန္ကို ဒို႔အတူတူေမ်ွာ္ခဲ့ဖူးတယ္…
ဒုကၡဖိနပ္ကိုအတူတူစီး
ရႈမျငီးတဲ့ အနာဂတ္လမ္းေပၚမွာ
လဲက်မသြားေစဖို႔ ဒို႔လက္ေတြကမ္းခဲ့ဖူးတယ္…
ဆိုးမိုက္ျခင္းဝတ္ ရံုကို ဆင္တူဝတ္လို႔
မၾကည္ျဖဴတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာၾကီးကို
ငိုမလိုလိုနဲ႔ ဒို႔အတူဟားတိုက္ခဲ့ဖူးတယ္…
ေပါက္တတ္ကရ ဘဝအိမ္အိုထဲမွာ
မာန အကာအရံေတြကိုျဖိဳဖ်က္လို႔
ရႈံးနိမ့္ျခင္းမိုးေရစက္ေတြထဲ ဒို႔အတူအိပ္စက္ခဲ့ဖူးတယ္…
ေမွာင္ မိုက္တဲ့ ဒို့ကမ႓ာထဲ
ဘယ္သူကမွဝင္ မလာရဲေပမယ့္
ဖ ေယာင္းတိုင္ မီးတစ္လက္နဲ႔ဒို႔ခင္မင္ မႈကိုလင္းလက္ေစခဲ့တယ္…
ျပသာနာစစ္တလင္းေတြထက္
ဒို႔ေတြရဲ့ ႏွလံုးသားခ်င္းပူးကပ္လို႔
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့တိုင္းျပည္ကိုကာကြယ္ခဲ့ဖူးတယ္…
ဟုတ္တယ္ …သူငယ္ခ်င္း…
ေနရပ္မတူ
ေဒသကကြဲ
ဇာတိေျမလည္းလြဲခဲ့ၾကေပမယ့္
အသည္းနင့္နင့္ ခင္ ခဲ့ဖူးတယ္…
အက်ိဳးအျမတ္လည္းမတြက္
အႏိုင္ အရႈံးလည္းမပါ
ေစတနာသက္သက္ ရစ္ပတ္ခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြကို
ငါ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္တပ္ ရမွာပါလိမ့္………??????
ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး
မိုးစက္ေတြလည္းျမဴးခဲ့ျပီ…
ရာသီေတြအလီလီေျပာင္း
အမွတ္တရ ေန႔ရက္ေတြလည္းေဟာင္းခဲ့ျပီ…
ဒါေပမယ့္
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ခင္မင္မႈကေတာ့
ယေန႔တိုင္……
ယေန႔တိုင္……
ယေန႔တိုင္…………………။
No comments:
Post a Comment